Voorbereiding en spanning vooraf
De 100 mijl van Sint Annen, staat voor het eerst sinds vier jaar voor mij weer op het programma. Het is alweer anderhalf jaar geleden dat ik aan zo’n afstand ben begonnen, dus het brengt vooraf enige spanning met zich mee en de gedachten “waarom heb ik mij ook alweer ingeschreven”.
Zaterdag 21 juni wordt een warme editie, met temperatuur overdag van rond de 30 graden. Ook al vind ik het moeilijk te vergelijken, maar volgens mij kan ik redelijk goed overweg met deze temperaturen. Uit voorzorg doe ik wel ORS in mijn camelbak. De organisatie heeft ook voorzorgsmaatregelen genomen, iedereen moet vooraf op de weegschaal en bij de twee doorkomsten in Sint Annen ook. Mocht het gewicht met meer dan 5% afnemen, dan moet dit eerst aangedronken worden.
De start en de rugzakproblemen
Nico en ik zijn ruim om tijd en kunnen de ‘vroege starters’ nog zien vertrekken, daarna hebben wij nog een uur om ons klaar te maken. Vlak na ‘onze’ start merk ik al dat mijn rugzak te veel beweegt, dat gaat schuurplekken opleveren. Het nadeel is dat ik de vette zalf op het laatste moment toch in Sint Annen heb achtergelaten, gelukkig heb ik wel wat veiligheidsspelden bij me, waardoor ik de rugzak strakker aangesloten krijg. Door deze gedoetjes loop ik wel gelijk achteraan, wat ook wel weer gezellig is want daar lopen Gerik en Eddy ook. Maar goed, wil deze loop serieus aanpakken dus na genoeg gezelligheid begin ik aan mijn eigen tempo.
Keuze van tempo en eerste kilometers
Vooraf heb ik wel gehinkeld op twee gedachtes, begin in de dag rustig om dan in de koelere nacht hopelijk nog wat energie over te hebben, of begin ik in een ‘gewoon’ aanvangstempo. Ik heb gekozen voor het tweede, want zwaar gaat het toch wel worden en het is mogelijk naïef om te denken dat als ik overdag rustiger loop, de nacht dan makkelijk zal gaan. Bij zo’n lange afstand is het soms ook gewoon doorzetten. Ik loop kort met Olav, Johan en Nick en loop daarna langzaam vooruit. Op een kilometer of 10 haal ik Nico bij, we kletsen wat en dan ga ik ook weer verder. Dan moet ik even wachten voor een brug, en komt Nico er ook weer aan, maar die gaat ook gelijk wandelen als hij de brug open ziet staan, voordat hij er is, is de brug alweer open en kan ik mijn reis voortzetten.
Warme omstandigheden en spontane verzorging
Op 18km is de eerste verzorgingspost (vp), pak een sleutelhanger (verplicht mee te nemen bij elke vp als bewijs) drink cola en eet een banaan. Nico komt er ook bij zitten, als ik vertrek komt Nick er net aan. Onderweg na vp2 op 50km kom ik maar liefst drie spontane verzorgingsposten van familie of vrienden van andere deelnemers. Zo superfijn dat zij ondersteuning bieden in deze hitte. Want warm is het, ook al zorgt op sommige plekken de wind nog voor iets verkoeling. Ook een plek in een tuin dat staat aangegeven als ‘watertappunt’ blijken de bewoners uit uitgepakt te hebben met koek, zonnebrandcrèmes en andere noodzakelijkheden. Rond dit punt kom ik er ook achter dat mijn camelbag een klein lek heeft gekregen, mijn shirt wordt langzaam natter en later mijn broek ook. Gelukkig is de zak gevuld met water en niet met plakkerige sportdrank. Het voelt eigenlijk wel fris op mijn rug, en zeer blij ben ik met het feit dat ik in Sint Annen een reserve camelbag heb liggen.
Ook begin ik deelnemers in te halen die om 8 uur gestart zijn, gezellig om even een kort praatje te maken. Vlak na vp2 kom ik Wessel tegen, hij heeft moeite met de warmte en wandelt veel. In de verte zie ik weer een brug omhooggaan, dus wandel een klein stukje met hem mee. Maar als de brug weer naar beneden gaat, zet ik weer het looptempo in.
De eerste doorkomst in Sint Annen
Op ruim 60km ben ik door mijn water heen, ik vraag een man in een tuin of hij mijn flask kan vullen, hij komt met nog een extra flesje water naar buiten, wat ik uiteraard graag aanneem. Nu moet het wel lukken om de eerste ronde door te komen.
In Sint Annen ga ik op de weegschaal en wordt in orde bevonden, Sandra en Marije zijn er ook. Marije debuteert op deze afstand en loopt sterk, ze ziet er ook nog goed gehumeurd uit. Voormalig winnaar Sandra vertelt mij dat ik de eerste deelnemer kan worden die twee keer wint. Ergens wil ik me daar niet mee bezig houden, ik wil voor mijzelf een goede prestatie lopen. Maar het kruipt toch in mijn hoofd en leg mijzelf een druk op die niet comfortabel voelt.
Zwaar moment bij 100 km en herstel
Het is nu het einde van de middag, op zijn warmst en de wind is vrijwel weg. In Winsum ga ik even een café in om een cola te drinken, even later op een camping kan ik mij cambelbag nog even vullen. Dan nog 22 km door naar de vp. Aangekomen op 100km bij Jan en Ineke (> 700 marathons) heb ik het even zwaar, de gastvrijheid en de service is hartverwarmend en er is keuze uit verschillend toetjes, taarten en nog veel meer. Ik probeer bakje vla weg te lepelen maar dat valt lastig. Als een dronken kroegtijger hang en lig ik met mijn armen en hoofd op de tafel en tussen mijn benen een prullenbak omdat ik twijfel of ik de vla binnen hou. Ondertussen probeer ik af en toe nog wel een chipje te eten, om ook wat extra zout binnen te krijgen. Hoe zwaar ik het ook even heb, toch na een kwartiertje, paar natte handdoeken en wat koude cola’s kom ik er weer wat bij. Ik krijg nog een ijsje mee, en zet de wandelpas er weer in. Als ik mijn ijsje op heb, lukt het ook weer om een dribbelpas van ongeveer 6:45 per km in te zetten. Toch ook wonderbaarlijk hoe flexibel het lichaam kan zijn.
De laatste ronde en mentale strijd
Het volgende punt om naar uit te kijken is het watertappunt een dikke 12 kilometer verder. Ik hoop dat daar ook een plekje is om te zitten zodat ik daar mijn cambelbag weer kan bijvullen. Daar aangekomen blijken mijn verzoeken meer dan uit te komen, er is weer een spontane vp van Koen. Stoeltje, koude sinas, stukjes banaan. Alles om mijzelf weer klaar te maken voor de laatste 20km. Als ik weer onderweg ben heb ik af en toe de gedachte dat bij het Petranpad (112km) anderhalve maand geleden tot op het einde op de weg rond de 6:00 per km liep, terwijl ik nu 6:45 loop. Maar ik weet ook wel, dat dit 55km verder is en dat nu extreem forceren niet handig is.
Vlak voor Sint Annen kom ik een professioneel uitziende hardloper tegen, ik vraag “is het Luciano?”, maar het blijkt Bram te zijn. Niet helemaal raar, want ze lijken ook wel beetje op elkaar, zeker in het donker en na 120km😉 Hij loopt met me mee naar Sint Annen en helpt mij klaar te maken voor de laatste ronde van 41km. Van Henriette krijg ik nog een bakje met pasta, ik doe mijn best maar krijg niet veel happen naar binnen. Ik hoor dat bij de VP in Leens mijn voorsprong ongeveer anderhalf uur was.
De finish en vermoeidheid
Met die wetenschap start ik aan de 3e ronde, en als ik mijn kilometertijden niet te veel op laat lopen, dan blijf ik wel vooraan lopen. Omdat het onbewolkt is gebleven is het een stuk afgekoeld, fris zou ik het niet willen noemen maar een stuk aangenamer is het wel. Rond Stedum is een groot feest gaande met muziek, allemaal hits komen voorbij die in de verre omstreken te horen zijn, dit zorgt voor wat afleiding. Er volgen twee stroken van een paar kilometer modderkluiten en gras, het is lastig lopen en soms wandel ik een stukje. Bij de verzorgingspost op 27km moet ik een tijd zoeken, ik voel alle deuren van het huis maar alles is dicht. Loop een paar keer heen en weer en zoek. Als ik na tien minuten bijna wil opgeven zie ik buiten op het terrein in het aller donkerste hoekje twee stoeltjes en een krat staan. Snel pak ik de sleutelhanger en kijk nog even op de sint Annen website. Mijn voorsprong was bij ingang van ronde drie nog 1 uur en 20 minuten, genoeg tijd om rustig aan te doen, maar ik wil mijzelf in deze loop ook uitdagen en misschien nog wel het meest, ik wil dat het voorbij is. De nacht, vermoeidheid en pijnlijke scheen eist zijn tol. Waarom doe ik dit ook alweer? De meerdaagse van verleden maand of de dik doen in de toen was zoveel gezelliger. Is dit nog wel de manier van hardlopen waar ik plezier aan beleef.
De nasleep en medische zorgen
Zo kom ik de laatste 20 kilometer door, en ben blij dat ik bij de finish op de bank kan ploffen. Johan en Marco zitten in een stoel een dutje te doen. Ik zucht en steun een tijdje en klets wat met Henriette. Ik ben te kapot om echt blij te zijn dat het voorbij is. Even later appt Nico, hij is eerder uitgestapt en ondanks dat het half 7 ’s ochtends is en hij ook 100km heeft gelopen en maar een paar uur geslapen heeft, biedt hij aan om mij te komen ophalen. Dankbaar gebruik van deze geweldige service.
Thuis gekomen staat er al een stoel onder de douche klaar😊 Ik fris mij op, maar het slapen wil nog niet echt lukken. Mijn scheen is redelijk rood en opgezwollen. Ik scharrel de dag wat door en slaap een paar keer kort, het (niet zoete) eten waar ik soms zo extra van kan genieten na afloop van een lange loop smaakt mij niet bijzonder goed. De volgende dag is mijn voet nog veel verder opgezwollen, rood en pijnlijk. Ik ga bij mijn huisarts langs, zij zegt gelijk wondroos. Ze is bekend met mijn hardloopavonturen dus is niet helemaal verbaast als ik vertel over mijn weekend. Wondroos infectie kan of is het toch ‘gewoon’ overbelasting. We wikken en wegen wat, maar dat de zwelling 24 uur na het lopen groter is geworden en dat ik lichte koorts heb (maar ja, kan dat ook niet het gevolg zijn van een dag in de hitte lopen) krijg ik een antibioticakuur voorgeschreven. Het was wel weer een avontuur.
Website: 100 mijl van Sint Annen
One response
Wat een goed verslag! Heel mooi om te lezen hoe een andere loper het beleeft. Gefeliciteerd met je prestatie, je hebt een prachtige tijd neer gezet met deze omstandigheden. Respect!
Tot de volgende martelgang😅
Gr. Nick