“Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan”. Met die overtuiging sta ik allerminst aan de start van de 24 uur in Sittard.
Naast de wens om een 24 uursloop te doen, heb ik al een tijd de wens om eens een 200+ te lopen, dit zou misschien de Heidi 222 (eind mei in Duitsland) kunnen zijn. In december bedenk ik dat deze twee doelen misschien ook te combineren zijn, 2 vliegen 1 klap, 2 vogels 1 steen.
Ik voer mijn trainingsintensiteit langzaam op en eindig met een slotweek van 170km, ontzettend veel voor mijn doen. Zo verandert mijn idee over de doelstelling ‘haast onmogelijk’ naar ‘ambitieus, maar wie weet’. Ik kijk naar de doorkomsttijden van andere hardlopers die 200km hebben gehaald in een 24 uur, ik zal mijn PR op de 100 mijl (19.30) met een uur moeten verbeteren om uitzicht te blijven houden op die 200km.
Met die kennis reis ik vrijdag al naar Nijmegen om daar te overnachten, zaterdag pikt Nico mij op en rijden we door naar het Tom Dumoulin bikepark in Sittard. We zijn ruim op tijd, maar zeker niet de eersten. Op dit afgesloten parcours gaan we 24 uur lang rondjes van 2 km lopen. Ik haal mijn startnummer op, bevestig de registratiechip aan mijn schoen om dit even later toch maar te vervangen door een band aan de enkel. Verder twijfel ik nog wat over andere dingen, maar klets ook her en der wat met bekenden. Dan is het 16:00 en klinkt het startschot. Op de website staat dat de route vlak is, dit is misschien voor Limburgers zo, maar er zit mijns inziens toch een pittige stijging van 2-3 meter in en nog een stuk vals plat gevolgd door een korte scherpe daling.
De eerste uren loop ik met Amy en we kletsen gezellig. 50km en ruim 5 uur verder lig ik op de 33e plek van de 77 deelnemers (waarvan 1/3 Nederlanders). Onze tempo’s beginnen steeds verder uit elkaar te liggen, en beginnen aan onze eigen tocht. Mijn achillespees begint op te spelen, op vlakke grond heb ik daar nooit last van maar waarschijnlijk door de kleine parcourspuist die elke rondje bedwongen moet worden gaat het toch irriteren. Ik neem een pijnstiller, die de pijn laat verdwijnen. Later in de race blijkt dit middel minder succesvol, maar de pijn blijft behapbaar.
Het is ondertussen donker en ik loop mijn rondjes, ik praat niet veel meer want ik ben op een missie. Het eten wil maar matig. Ik schakel al vrij snel over op louter vloeibaar, 2 soorten sportdrank, cola en bouillon. De organisatie adverteert ook met ‘toiletten aan de route’ en die staan er gelukkig ook.
Zo gaan de uren voorbij, het is midden in de nacht soms waait het iets harder en soms weer wat minder. Elk rondje kijk ik op het doorkomstbord, waar ik mijn positie zie, aantal rondes en kilometer en laatste rondetijd. Tevens kan ik hier de informatie zien van de laatste 10 deelnemers die voor mij doorgekomen zijn. Het wordt wel steeds moeilijker om deze informatie ook op te slaan, elk rondje kan ik ongeveer 1 item even onthouden. Om ongeveer half 3 nachts passeer ik het 100km punt, ik blijk dan 11e te zijn. Niet dat ik hier mee bezig ben, wat andere lopen heb ik toch geen invloed op, ik wil 200km.
Naast de 24 uur is er ook een 12, 6, 3 en 1 uur die om verschillende tijden ook actief zijn op het parcours. ’s Nachts zijn de 12 uur lopers ook bezig, de extra drukte op het parcours is wel fijn. Het parcours heeft de vorm van 2 in elkaar geschoven U’s, dus je ziet elkaar vaak.
Het parcours is helemaal verlicht, en op enkele stukken hoor je muziek uit de speakers. Ook het start/finish gebied staan auto’s/campers waar supporters ook de nacht aan het doorkomen zijn. Ik begin het steeds zwaarder te krijgen, en er zijn momenten dat de onzekere gedachtes duidelijk de overhand hebben. Ja het gaat nog redelijk maar ik ben zo moe en de buiige regen helpt ook niet. Die 200km die ik zo graag wil halen is aan de ene kant binnen hand bereik, maar het is ook nog zo ver weg. Als het tempo toch instort of de pijn zo erg wordt dat ik niet verder kan, dan haal ik het niet. Wat zou dat jammer zijn. Zo kom ik de donkerste en moeilijkste uren van de nacht en vroege ochtend door.
Na ongeveer 160km juicht Erik M mij toe dat hij de 100 mijl (160km) heeft gehaald, anderhalf rondje later kan ik hem toejuichen. Even later lopen we samen, ik vertel hem dat ik goed op schema lig, 100 mijl in 18:15. Erik antwoord “het is pas half 10, we zijn nog maar 17:30 onderweg” Ik kan het eerst niet geloven, maar hij heeft gelijk. Wat voelt dat goed, ik heb gewoon 100 mijl in 17:15 gelopen, ruim 2 uur onder mijn PR. Het daglicht en deze kennis zorgt voor een duidelijke verandering in mijn gemoedstoestand. Het is nog 40km maar daarvoor heb ik ook nog veel tijd.
Waar meer en meer deelnemers veel wandelen weet ik de 8 km p/u nog vast te houden. Zo schuif ik zelfs op naar plek 3. Het laatste rondje richting de 200km wandel ik ook, en plof dan voor het eerst in mijn stoel die al 22 uur lang klaar staat. Gelukt! Het is klaar, het is goed, mijn doel is bereikt. Ik ga zitten, pak mijn telefoon erbij en stuur en lees wat appjes. Ik zit prima, maar na ongeveer 20 minuten zie ik dat de nummer 4 niet van plan is om te stoppen bij 200 km. De appjes zeggen ook al dat ik moet doorgaan. Ik probeer op te staan uit mijn stoel, maar dit lukt niet meer. Laat mij op de grond vallen en trek mijzelf omhoog aan de auto. Ik moet weer vooruit zien te komen. Langzaam krijg ik de wandelpas weer te pakken, en weet de laatste anderhalf uur toch nog 7km erbij te wandelen. 207km, wat een resultaat (in perspectief vooral voor niet hardlopers; 207km was 3 jaar geleden de winnende afstand op het NK 24 uur, deze wedstrijd heeft echter geen NK status)
Dan zit het er dus echt op. Nico en ik pakken onze spullen, Nico heeft ook zijn PR op de 100 mijl verbeterd, maar beweegt duidelijk frisser dan ik. We gaan nog even naar de prijzen ceremonie, en het lukt mij nog net om de laagste trede van het schavot te beklimmen. Ondanks dat mijn hotel op 500 meter is, is Nico zo vriendelijk om mij met de auto te brengen.
De volgende dag is het volgens internet 4 minuten lopen naar mijn bushalte, ik neem een kwartier de tijd, dit blijkt net voldoende. Het was een zwaar avontuur maar vooral fijn dat de eruit is gekomen waarvan ik hoopte dat het erin zat.
Link naar de uitslag: https://my.raceresult.com/236109/results#1_5E0213
One response
Wat een avontuur, beste Lut.
Dank voor het delen van je verhaal. Ik heb het met plezier gelezen.
Ik wil je graag van harte feliciteren met je prestatie als ultraloper! Het is een indrukwekkende prestatie om zo’n lange afstand te lopen. 200 km fietsen binnen 24 uur vind ik ook niet makkelijk. Jouw vastberadenheid en doorzettingsvermogen bewondert mij enorm. Respect!!
Ongetwijfeld het vergt veel training en discipline om een ultraloper te worden. Jouw toewijding heeft zich duidelijk uitbetaald. Jouw prestatie is een inspiratie voor anderen en laat zien dat met hard werken (bijna!) alles mogelijk is.
Ik hoop dat je trots bent op jezelf en dat je deze prestatie zult koesteren als een belangrijke mijlpaal in je leven. Nogmaals, van harte gefeliciteerd en heel veel succes met je toekomstige hardloopavonturen.