Zondag 24 maart staat de 60 km van Texel op het programma, een klassieker in de loopwereld en tevens grootste ultraloop van Nederland met 700 deelnemers.

Om 7 uur pikt Nico mij op, en een kleine twee uur later zijn we in de haven van Den Helder. Op de boot ontmoeten we Eev en Bram en als we op Texel zijn zien we Tamara en haar moeder ook.

We lopen richting de start en ik ben aan het twijfelen wat voor kleren ik aan trek. Dit weet ik zo lang te rekken dat ik pas anderhalve minuut voor de start mijn tas inlever.

Ik heb mijn regenjas aangedaan, goede keus want op het moment dat we starten waait kortstondig een stevige hagelbui over.

Na een paar kilometer komen we op het strand, vol windkracht 7 tegen maar gelukkig zit ik in een redelijke groep en laat ik het kopwerk aan anderen over. Als we langzaam afbuigen draait de wind naar schuintegen, en gaat het als een wielerwedstrijd “op de kant’, wel iets uit de wind proberen te lopen maar ook op de vloedlijn blijven en niet in het mulle zand terecht komen.

Daarna volgt een stuk bos, de zon schijnt en de wind lijkt ver weg, ik doe mijn regenjas uit. Gedurende de dag zal het regenjas aan en uittrekken zich meerdere keren herhalen

Bij het betreden van de tweede strandstrook waait het zand mij vol in het gezicht en voelt het alsof mijn huid gezandstraald wordt. Hier is het zijwind, maar het blijft buffelen.

Zo gaan de kilometers voorbij, ik forceer mijzelf niet en loop rustig. Zo’n 5 kilometer voor de finish besluit ik toch nog even een restaurant in te lopen voor een wc-bezoek. De kilometer daarna maak ik nog wat tempo in 5.10 (rest van de dag was 6.30-7.00), om toch even weer wat mensen in te halen die mij door deze stop hebben ingehaald. In de laatste twee kilometer haalt Arjan M mij in, hij finisht op de 120km, een gezellige afsluiting van een leuke loop.

In het hostel bij de finish zijn kamers gereserveerd waar we kunnen douchen. Aangezien we tijd genoeg hebben voor de pendelbus naar de boot maak ik hier dankbaar gebruik van.

Bij de bushalte is het druk, en als de bus er eenmaal is blijkt het lang niet te passen. Diverse achterblijvers besluiten te liften, wat redelijk lukt. Dan komt de bus weer, full speed rijdt hij de laatste lopers naar de boot. We stappen uit de bus, en de marge is zo krap dat we zelfs nog rennen (of wat daarvoor door moet gaan) naar de boot. Maar het is niet voor niets, we zijn net op tijd.

Als we door Den Helder rijden we langs een friettent, deze ziet er behoorlijk authentiek uit. Nico is ook gelijk enthousiast “Als we hier ergens de auto kwijt kunnen, dan gaan we heen”. Dat lukt, en het is niet voor niets. De toko is matig onderhouden, de verlichting is fel TL maar de friet smaakt prima. Een goede afsluiter van een goede dag.