“kak, toch derde”

Sinds ik zo af en toe een 5km parkrun loop, merk ik weer dat zo’n micro shotje dopamine/adrenaline mij ook wel smaakt. Daarom fiets ik op maandagavond 29 augustus 2022 naar Ten Boer voor 10km op de Jannes Nijboer Loop van Sportrecreade Ten Boer (voorheen de minimarathon).

Inschrijven is in de lokale sporthal, en de start is 300 meter verderop. Gebruik toch maar mijn fiets om naar de start te gaan, liever lui dan moe. Als ik aan kom is net de start van de jeugdloop, over een kwartiertje mag ik los. Ik doe nog even drie korte versnellingen en dan mag het wel beginnen.

Kom ik bij de marathons van Run Forest Run of MD-lopers regelmatig bekenden tegen, hier zie ik ze niet. Wel veel mensen (aan de shirts te zien) die met een loopgroep aanwezig zijn.

De laatste vier maanden heb ik weinig aan snelheidstraining gedaan, maar heb recentelijk wel weer paar keer intervaltraining gedaan. En laat ik nou middags in een podcast horen (de pacer) dat je met drie intervaltrainingen al resultaat boekt (t.o.v de training van het uithoudingsvermogen, dat meer inspanning vereist). Dus ik sta vol goede moed aan de start.

Dan beginnen het aftellen, en klinkt de starttoeter. Bijna zoals gebruikelijk sta ik te ver naar achteren, maar de weg is breed en kom vrij snel in mijn pas. De eerste kilometer in 3:58, kijk dat is nog eens mooi openen. Dan gebeurt er iets waarvan ik niet weet of het mij eerder is overkomen, ik zie dat mijn veter los is. Ik vloek, na het vastmaken van de chip aan mijn schoen blijkbaar niet goed vastgemaakt. Maar goed ik ben nog helder, en binnen paar seconden zit de veter weer vast.

Ondanks dat dit akkefietje misschien 5 seconden kost (in bezit van veterstrikdiploma) gaat kilometer 2 in 4:13. Even aanzetten en de 3e kilometer gaat weer in 3:58. Het eerste stuk van wind mee zit er op, nu zijwind. Ik loop in een klein groepje, maar heb er niets aan want ik loop voorop. Ook als we nog een keer de bocht omgaan en de platteland wind in mijn snoet blaast is er niemand die voorbij komt. Ik voel mij goed en kijk ook niet achterom, en stap stevig door. Ik haal nog twee lopers in. Dan bij het bordje van 8 km is het weer rechtsaf en weer zijwind, kijk even achterom er zit niemand meer direct achter mij. Voor mij lopen wel vijf paardrijdsters, gelukkig gaan ze op het smalle pad aan de kant. Als ik weer een klein stukje verder ben, hoor ik heel hard hoefgetrappel en een vrouwenstem die begint de roepen “Leo stop, Leo stop”. Het paard knalt mij voorbij en ook de andere paarden krijgen het blijkbaar op de heupen en stuiven langs. Dit zorgt bij mij voor de nodige gratis adrenaline, en loop weer een kilometer in 4 minuten precies. De laatste anderhalve kilometer is wind mee, en ik finish in 40:50. Ongeveer even snel als de klap-tot-klap loop van 4 maanden geleden, en de martini baan 10km van een jaar geleden. Met maar 4 snelheidstrainingen ben ik daar zeker tevreden mee.

Ik fiets terug naar de sporthal, haal mijn tas op en fiets nog weer even langs de finish. Op de jurytafel staat een hele rits gouden, zilveren en bronzen bokaaltjes. Blijkbaar zijn er voor alle leeftijdscategorieën prijzen. Ik vermoed dat mijn tijd niet voldoende zal zijn om op het ereschavot te mogen verschijnen, bovendien krijg ik het frisjes dus fiets ik (wind mee) naar huis.

Thuis kijk ik nog even op internet voor de uitslag. F*ck toch derde..

https://uitslagen.nl/uitslag?id=2022082900971