Het is vrijdagmiddag, vanochtend moest ik nog werken maar nu is het tijd voor een middagdutje. Soms doe ik dat uit hobby maar nu uit bittere noodzaak. Vanmiddag start om 17.00 de Kardingebultra, 24 uur een rondje rennen van 6.7km (totaal 160km).  

Ondanks dat de wedstrijdspanning al zeker in het lichaam zit, lukt het om 45 minuten de ogen te sluiten. Daarna bak en eet ik nog wat pannenkoeken en dan op de fiets naar Kardinge. Sporttas achterop met extra kleding, dekentje, zakje met ehbo spullen (plijsters, blarenplijsters, sporttape, ibuprofen, paracetamol, magnesium, etc etc). De fietstas vol met eten en sportdrank en in mijn hand een stoeltje zodat ik tussendoor kan zitten.

Aangekomen is het al gezellig druk, er is een grote binnenruimte waar ik mijzelf installeer. Buiten is het start/finishgebied, met registratie en verzorging. Om 17.00 exact vertrekken 36 deelnemers voor de eerste ronde. Het idee is simpel, elk heel uur is het volgende startschot. Wie te laat aan de start verschijnt, is af.

De eerste rondes moet ik er duidelijk nog wat in komen. Ik eet nog een krentenbol maar die maakt ook niet instant gelukkig. Ik loop super traag, maar waarom zou ik sneller lopen. Na drie rondes wissel ik van schoenen en sokken, want voel een blaar opkomen. Dit blijkt achteraf wel een goede keuze, want heb er geen last meer van gehad. Maar de negatieve gedachtes blijven wel wat de overhand houden. Volgende week is de 24 uur van Deventer was dat niet veel leuker geweest? Het werkt ook niet mee dat ik al eens een 160km in 20 uur heb gelopen, dus afstand/tijd record is niet mogelijk. Een echte race is het ook niet, want de winnaar is diegene die het laatste rondje het snelst loopt. Na 4 rondjes zijn Elsemiek en Arthur bij start/finish. Bij hen kan ik beetje klagen, altijd fijn. Ze helpen mij even herinneren waarom ik dit alweer doe. Het is toch superleuk dat zoiets in Groningen wordt georganiseerd; het is sowieso een zeer goede training; heb nog maar twee keer eerder een 160km volbracht; en ik wilde ervaren hoe het is om na een nacht nog een dag door te moeten lopen. Maaaar die volgende dag is nog zo ver weg.

Na ronde vijf staat Gerik bij de finish, hij is vanuit Sint Annen even naar Groningen gelopen, om een rondje te kijken. Het is ook fijn om met een ervaren loper even van gedachtes te wisselen. Langzaam begint het belachelijke langzame tempo ook iets minder belachelijk langzaam te voelen. Om 23 uur kan de hoofdlamp op, de nacht is begonnen.

In het parcours zit na anderhalve kilometer een klein heuveltje door de bosjes. Hier blijkt een stelletje net gezellig een dekentje te hebben neergelegd vermoedelijk om te picknicken ofzo. Ze staan er wat ongemakkelijk bij, als blijkt dat ze dit net gedaan hebben op de route van de kardingebultra, en er een kudde ultralopers langs komt. Het levert wel een vermakelijk verhaal op.

Na de marathonafstand (om 12 uur nachts) loopt het snel terug met het aantal deelnemers, om 3 uur ’s nachts zijn er nog 11 deelnemers over. Ik begin de slaap ook wel te voelen, en mijn ronde tijden gaan ook van ongeveer 47 naar rond de 49 minuten.  Ondertussen kan ik het rondje ook wel dromen. Eerste kilometer langs de kardingeplas, dan op anderhalve kilometer het bosje met het heuveltje, waar even gewandeld kan worden. Dan over verharde singeltrack, dan 1.5 km asfalt, singeltrack asfalt, stuk gras, stuk zand (niet te blubberig, niet te mul, precies goed), stukje fietspad, Kardingebult op en af, en dan nog paar honderd meter naar start&finish.

Om 5 uur ’s ochtends kan de hoofdlamp weer af, voor nog twee mensen is 12 uur lopen voldoende geweest. Ook na 100 km (8 uur ’s ochtends) is het wederom voor twee mensen wel genoeg geweest. Ik heb de hele nacht in korte broek en T-shirt gelopen, maar nu het zonnetje er weer bij komt, is dat toch wel fijn. Enkele rondjes heb ik wel erg veel moeite om na de start op gang te komen, ik neem wat extra magnesium. Oorzaak gevolg is moeilijk aan te tonen, maar het gaat weer iets makkelijker.
Mijn maag voelt deze hele loop niet sterk, en zit regelmatig op de wc. Of creëert het aanbod de vraag? Ik heb er elk rondje de tijd voor en er zijn maar liefst drie gloednieuwe porseleinen wc’s aanwezig.

Nu het weer dag is, komt er ook weer wat meer publiek kijken, Elsemiek en Marjette komen lang. En als ik later steunend het laatste steile stuk Kardingebult opklauter staat Arthur daar ineens weer.
Ook Sybren komt nog een rondje bij start/finish kijken. Even met bekenden kletsen is een fijne afleiding van het toch ook wel monotone plichtmatige rondjes draaien. Want ondanks dat het prima gaat, en ik tevreden ben keren de gedachtes van ‘het is wel een beetje weinig (wed)strijd ofzo’ soms terug.
Als het in een lange wedstrijd rond halverwege goed blijkt te gaan, kan het leuk zijn om wat te versnellen, mijzelf verder uit te dagen, nu is dat zinloos. Ook loop ik veel alleen, waar ik onderweg soms ook wel graag een beetje mag kletsen.

De vraag hoe ik reageer op de dag na een nacht lopen, kan ik ondertussen beantwoorden (N=1). De slapeloosheid die ik ’s nachts soms voelde is verdwenen. Bioritme doet zijn werk, en adrenaline helpt. Mijn rondetijden gaan ook ‘vanzelf’ weer terug naar de tijden van de vorige dag.
Ondertussen begin ik wel iets last te krijgen van achillespees, sowieso het laatste jaar vaak de zwakste schakel. ‘Toevallig’ heb ik nog een ‘hakverhoger’ bij me, een stuk afgeknipte oude zool. Ook neem ik een paracetamol en ibuprofen om ontsteking en geïrriteerde gevoel wat te onderdrukken.

Om 10 ’s ochtends geven twee deelnemers op en om 11 uur nog één. Het is wel opmerkelijk om dat te zien, een paar rondjes ervoor lijkt (ogenschijnlijk) nog alles goed, de rondetijden acceptabel en ineens raakt het tempo eruit en wordt er niet veel later opgegeven. Ik loop vanaf ronde 1 al steeds in de achterhoede, maar met nog 5 uur te gaan ben ik ineens top 3.

De andere twee lopers zijn Hinke Schokker en Victor Bastiaansen. Zij lopen al uren samen en elk rondje 5-10 minuten sneller dan ik. Zo gaan de laatste uren voorbij. In Beijum staan vanuit verschillende achtertuinen elk rondje mensen ons aan te moedigen. Het blijkt dat de organisatie een briefje in de bus heeft gedaan, om de loop aan te kondigen en te informeren dat er ook nachts lopers actief zullen zijn. Tijdens de één na laatste ronde hou ik bij elke tuin even een enquête wie ze denken dat gaat winnen. Hinke is duidelijk favoriet, er blijkt ook nog iemand te zijn, die denkt dat ik ga winnen. Zelf voel ik mij soms een beetje bijzaak, het is duidelijk dat Hinke en Victor mogen uitvechten wie de begeerde bultra bokaal mee naar huis mag nemen. Voor supporters die onderweg staan en bij start/finish is dat (gelukkig😊) niet zo, want ze blijven wachten totdat ook ik voorbij ben gekomen, en bij de finish krijg ook ik elk rondje applaus😊

En dan is het zover, de laatste ronde gaat aanbreken. Heb tijd genoeg gehad om erover na te denken. Theoretisch zou ik nog wel wat sneller moet kunnen, maar mentaal zie ik geen enkele reden om die moeite te doen. Ik pak het brons, en dat is prima. Het doel van de 24 uur uitlopen gaat lukken, dit gaat een mooie ereronde worden. Vooraf nog even een foto moment, en dan klinkt het fluitje voor de laatste ronde. Hinke gooit gelijk het tempo omhoog, en Victor volgt. Door een lus in het parcours komen we na 200 meter weer dicht langs de start, dus ik denk ‘het ziet er ook zo suf uit als ik dan al op een belachelijke achterstand loop’ dus gooi het tempo ook omhoog. Dan merk ik, hier heb ik eigenlijk 23 uur op gewacht. De rest was allemaal voorspel maar nu is het spel op de wagen. Waar ik de afgelopen 23 uur geen kilometer onder de 6 minuten heb gelopen, ‘knal’ ik nu de eerste in 4:47. Het heuveltje dat ik al 23 keer op en af ben gelopen, vlieg ik nu overheen. Ook al kom ik nooit überhaupt echt in de buurt van de 2^e plek, ik vermaak me prima. Eindelijk los. Tot de Kardingebult blijven de kilometers in de 4 minuten. Bij de finish is het met 30-40 mensen gezellig druk. Zelfs Sandra, die op Facebook beweerde dat als ik de finish zou halen, zij er (vanuit Pesse) zou zijn, is er echt. Voor ons staan er drie stoelen klaar, en mooie woorden worden ons toegesproken. Hinke is de terechte winnaar en ontvangt de speciaal ontworpen glas in lood trofee. We drinken nog een (alcolvrij) biertje en dan is het tijd om weer op de fiets te stappen, om eindelijk te kunnen douchen, herstellen en na te genieten van dit uitstekende georganiseerde evenement.

https://dvhn.nl/sport/Hinke-Schokker-snelste-in-afvalrace-Kardingebultra-27796225.html

https://www.oogtv.nl/2022/07/hinke-schokker-wint-eerste-editie-van-kardingebultra/

https://www.rtvnoord.nl/nieuws/937286/hinke-schokker-wint-eerste-editie-van-kardingebultra

https://www.omropfryslan.nl/nl/nieuws/1156120/hinke-schokker-wint-eerste-editie-van-kardingebultra-in-24-uur-160-km-hardlopen

Foto album 1: https://myalbum.com/album/vdHEQifvcS2JHF/

Foto album 2: https://myalbum.com/album/9rFJt4S3ZodJmw/