We zijn op vakantie in Georgie, en ik loop een route van ruim 20 km, dat onderdeel is van het in ontwikkeling zijnde transcaucasian trail (tct)netwerk. Een project om wandelpaden in Georgië, Armenië en Azerbeidzjan met elkaar te verbinden en te onderhouden om ook toerisme te promoten.

De route begint in Nakra een klein dorp op 1200 meter hoogte. Ochtends komt er alleen donkerbruin water uit de kraan, dus kan mijn camelbak niet vullen. Het is alweer redelijk warm maar het water uit te bergen is meestal vrij schoon dus daar hoop ik dan maar op.

De eerste kilometers zijn ongeveer 10% klimmen, gelijk vol aan de bak dus. De ondergrond zijn singel tracks en liggen veel bladeren zoals herfst in Nederland. Op 1700 meter kom ik de eerste sneeuw tegen. Op 1800 meter is het al veel sneeuw. Ik kan er overheen lopen, maar de momenten dat ik er doorheen zak zit ik er gelijk tot mijn knieën in. Dit duurt niet lang, want ik ben al op de top. Tijdens het dalen verdwijnt het wit weer als sneeuw voor de zon.

Bij een klein dorp is een stevige stroom water, normaal heeft mijn voorkeur om water alleen te nuttigen als het tenminste door buizen uit hogergelegen gebieden komt maar heb weinig keus en vul mijn camelbak. De route is redelijk goed gemarkeerd, en een wegwijzer geeft aan dat ik 6.6 km heb afgelegd waar 2.5 uur voor staat, ik ben anderhalf uur onderweg. Ook al ren ik weinig, helemaal wandelen doe ik blijkbaar ook niet.

Na ruim 8 km kom ik over een provisorische brug, en blijkt het pad in de rivier gezakt te zijn. Ik bekijk mijn opties, maar zie weinig alternatieven. De stroming is te hard om doorheen te gaan, de helling is erg schuin en vol met loszittende platte stenen. Ik zet mijn wandelstokken stevig vast en probeer op een iets vlakker gedeelte te komen. Het plan mislukt, ik val en glij en stukje naar beneden, maar weet voor de rivier te stoppen. Mijn linker arm is heeft schrammen en wondjes. Ik klauter weer overeind en probeer weer verder te komen, tien minuten later ga ik weer onderuit. Deze keer scheurt mijn broek kapot. Gelukkig is het een variant met binnenbroek, die wel heel blijft, dus ik blijf er enigszins beschaafd uit zien.

Dan kom ik weer op het pad, en ben blij dat ik dit gehad heb. Even later zie ik op mijn horloge dat de laatste kilometer in 32 minuten ging. Het pad daarna is ook alles behalve makkelijk, en de volgende kilometer gaat in 20 minuten. Ik passeer nog een paar huizen, die ook bewoond lijken, vul mijn camelbak nog een keer en stap door. Dan breken er makkelijkere tijden aan, een breed pad dat soepeltjes naar beneden gaat. Drie kilometers achterelkaar kan ik zowaar hardlopen, ook wel weer eens lekker. Ik passeer nog een dorp en begin aan het laatste stuk, ik presenteer het om nog een keer goed van het pad af te raken maar na een tijdje zie ik de geel-witte markering weer. Zo wandel ik na zes uur Esteria in. Geen heldenontvangst of een winkel die koude drankjes verkoopt dus ik loop een kilometer naar de “grote” weg. Ik steek mijn duim uit, tien autos en een half uur later kan ik achterin een truck stappen. Zwaar hobbelend ben ik na een half uur weer bij de afslag Nakra, na een klein uurtje berg op powerhiken zie ik ons guesthouse weer. Er komt weer helder water uit de kraan, en ook uit de douche komt een miezer staaltje warm water, heerlijk. Prima dag, prima avontuur.