In deze dagen dat de marathons niet voor het oprapen liggen, is Wouter zo genereus om een exclusieve marathon aan te bieden rond zijn woonplaats Bilthoven.
Deze is toegankelijk voor een select clubje genodigden, bestaand uit Edwin en ik. Het is zondagochtend nog donker als we staan te blauwbekken op station Amsterdam Bijlmer, het is min drie maar gevoelstemperatuur doet denken aan de Elfstedentocht van 1963. In Utrecht blijkt het spoor ook niet geheel bestemd tegen de vrieskou, vertragingen all over the place. Maar na een spoorwijziging en een kwartiertje geduld vertrekt onze trein toch en zijn we weldra in Bilthoven.
We lopen via een alleraardigst wijkje naar de startplek tevens de residentie van de kilometervreter uit Utrecht. Het is verleidelijk om stevig in te pakken met deze Siberische kou, maar de verwachtingen beloven wel een lekker winterzonnetje. Ervaring leert tevens dat veelal voor te warme kleding wordt gekozen, dus toch maar gewoon twee laagjes aan en handschoenen en muts thuis laten. Het is de eerste kilometers even doorbikkelen maar daarna is het prima.
Na een korte rondleiding door al het moois dat Bilthoven te bieden heeft, lopen we Den Dolder in, en weer uit en weer in en weer uit. Prachtig verder maar valt toch in het niets bij de volgende hotspot, vliegveld Soesterberg. Na enkele foto momentjes lopen we een stuk over de desolate 3km lange landingsbaan, langs barakken, kazernes, uitkijktorens en al het meer dat hier ooit was.
Na een uurtje tikken we de tien kilometer aan, tijd voor een drankje en Edwin trakteert op meegebrachte stroopwafels. We vertrekken weer al keuvelend over vogels en al het andere mooie dat de natuur te bieden heeft. Maar dan ineens kunnen we niet verder, we staan voor een treinspoor. Volgens onze gids zou hier overgestoken kunnen worden, dat blijkt echter niet het geval. Gelukkig herpakt onze gids zich snel en toont een staaltje veerkracht en improvisatie en via een kleine omweg komen we weer op de gewenste route.
Na ongeveer twintig kilometer wordt de verharde ondergrond ingewisseld voor het trail gedeelte. Het heeft de vorige dagen stevig geregend, maar koning winter heeft de ondergrond keihard gemaakt dus van geglibber door de blubber is gelukkig geen sprake. De strakblauwe lucht en het waterige zonnetje heeft wel voor een keur aan andere bezoekers gezorgd variërend van kleurrijke mutsen tot Noorse truien.
We zijn ondertussen over de helft en trakteren ons op nog een stroopwafel. Via de Kromme Rijn lopen we langzaam Utrecht in. Hier volgen de toeristische hoogtepunten elkaar in rap tempo op; De galgenwaard, oude gracht en natuurlijk de dom. Onze gids verteld niet alleen wetenswaardigheden over de stad, maar toont ons ook een inkijkje in zijn eigen leven, zoals zijn eerste studentenkamer en dito taalcursus. Vooral met een persoonlijke benadering onderscheid een goede gids zich van de grote grijze gids massa.
We zijn de stad weer uit, de laatste 10 kilometer moeten nog afgelegd worden, iedereen heeft het op zijn eigen manier zwaar (behalve Wouter) maar vooral Edwin heeft een verbeten maar vermoeide grimas op het gezicht. Een teken voor mij om de kop te pakken, en er nog even goed aan te sleuren. Maar de gids toont wederom zijn leiderschap en humane kant, en fluit mij terug naar de laatste positie. We zijn nog 3km verwijderd van de stal, maar onze horloges geven pas 37km aan. Een marathon lopen is een marathon lopen (citaat Benny) dus we pakken nog even een extra lusje. En met geen meter teveel staan we na vier en een half uur weer terug in de stal. Wouter is nog fris en fruitig en scheurt ons even naar station Bilthoven zodat we de trein nog halen om beide moe maar voldaan huiswaarts te kunnen keren.
Na dit eclatante succes van deze eerst Bilthovense marathon, kan een tweede editie haast niet uitblijven.
One response
Een marathon gelopen door drie kent drie waarheden …
De mijne begint 17 januari met een onheilspellend appje “waar is het dichtstbijzijnde NS station in jouw woonplaats”. Dit blijkt een hele lange inleiding naar “als wiedergutmachung voor het rondje Grunn bent jij nu aan de beurt een marathon in elkaar te knutselen”.
Met een 2e intimidatie kort erachter aan “om in januari nog even een marathon af te tikken”
Met afstandsmeten in de weer gegaan en verdomd, zelfs een eenvoudige Drenth kan de was doen. Onder het oeroude adagium “en gien meter teveul” 42195 meter parcours gedaan. Langs highlights, afwisseling, stad & natuur.
Stipt 9.00 uur vertrek wordt door haperende gele rups 9.15. Daar vertrekt de stoet van 3 op 1.5m. Richting Den Dolder van de Remi’s sauzen, tevens hoofdsponsor van DOSC, de vermaarde voetbaltrots van het dorp waar zoonlief zijn kunsten etaleert.
Langs het monument waar in WOII bommen voor het vliegveld in het dorp zijn beland en waar gelukkig geen doden vielen onder het menschvolk, wel onder de konijnenvolk. Tussen de hangars op zoek naar de immense startbaan loopt daar doodgemoederd Bambi, het hert.
Hartje Zeist, het Slot wordt op een haar na gemist net als de heilige traininggronden van de KNVB, dan hilariteit. De rotonde moet 2x gelopen worden, foutje, dat doen we natuurlijk niet, maar dat betekent aan het einde meters te kort. Niet veel later gevolgd door een stukje niet verwijderd parcours in afstandmeten en het reeds gememoreerde Driebergen-Zeist spoorovergang-gate.
Het pittoreske Jaagpad langs De Kromme Rijn wordt alras drukker bezocht, iedereen wil deze toblopers zien. Vanaf Kasteel Rhijnauwen en de vele Forten en Amelisweerd probeert de gids de mannen wat bij te brengen over de waterlinie verdedigingslinie.
Via de Koningsweg alwaar het inmiddels gesloten Pieter Baan centrum (met gasten als Volkert van de G), deze vraag stond nog geparkeerd, lopen we FC Utrecht voetballen Adam Maher nog tegen het ranke lijf. Onder de Dom een kiekje met de matadoren en dan de stad uit via Voorveldse polder richting Groenekan/Maartensdijk. Het vaste gemiddelde van 5.57 de km gaat omhoog naar 6.30, het blijft genieten.
En dan net als in Grun, in de haven zijn maar nog 700meter te kort komen. Niets zo erg als een rondje door de eigen wijk waar je elke kiezelsteen kent, maar en we herhalen Bennie “ een marathon is een marathon”, dat doen we met frisse tegenzin.
42210 komen we totaal op. In 4.29 uur. Om er zeker van te zijn dat mijn gezelschap zo snel mogelijk de provincie verlaat Scheurt de gastheer, alle stoplichten negerend, de mannen in één rechte lijn naar Bilthoven Centraal Station.
Eerst bijkomen nu met de beentjes in de lucht.