Dit jaar is de vijfde editie van de Martini Marathon die elke twee jaar op de Groninger atletiekbaan georganiseerd wordt. Ik heb alle vorige edities meegedaan, dus traditiegetrouw sta ik dit jaar ook aan de start. De vorige keer liep ik mijn huidige PR van 3:14, ik wil kijken of ik dit nog een keer kan verbeteren.

De dagen voor de start heb ik het relatief druk, weinig ruimte om mij ook nog druk te maken over de marathon, maar ook weinig ruimte om mij voor te bereiden. Pak vrijdagmiddag snel mijn spullen bij elkaar, en een half uur voor de start ben ik op de atletiekbaan. Haal mijn startnummer op, zet mijn verzorging klaar en ben er zelf klaar voor. Er zijn ongeveer tien estafette teams en 40 solo lopers. De baan is nog nat, maar er komt geen nieuwe regen bij. De code geel wind valt mee, en de baan ligt redelijk beschut tussen de bomen.

Het startschot klinkt en ik vertrek. 105.5 keer hetzelfde rondje is het idee. Focus kan compleet op lopen, elke rondje kan ik bij mijn voeding, hoef de weg niet te zoeken, gewoon gaan. De stadionspeaker praat, er klinkt muziek, er is publiek en de baan is gevuld met lopers, eigenlijk best een gezellig gebeuren.

Mijn idee is om snel te starten en kijken waar het schip strandt. Bij de 100km van Winschoten twee weken geleden heb ik achteraf het gevoel dat als ik een iets ambitieuzer (echt iets, 5 minuten max) doel had gesteld, dan had ik dat ook kunnen halen. De eerste rondes loop ik tussen de 1.40 -1.45. Daarna gaan de rondetijden steeds rond de 1.48 (4.30 per km, mijn voorgenomen starttempo). Via de stadionspeaker hoor ik dat ik op de derde plek loop. Dat is prima, het gaat mij om de tijd. Ik probeer geen meter te veel te lopen, en steeds goed de binnenbocht te houden. Zo gaan de rondjes voorbij.

Halverwege begint het ineens toch te regen, mijn ogen prikken van het zweet dat er nu inloopt maar het blijkt een kort buitje. Ik lig nog goed op schema, maar moet er wel steeds meer voor doen. Mijzelf ook oppeppen, om door te gaan. Niet denken “als ik nu iets rustiger loop, heb ik richting het eind misschien wat energie over”, maar door blijven buffelen.

De laatste 30 rondjes (12km) breken aan, ik weet als ik een PR wil lopen, dan moet ik nu niet verzaken. Dit is de kans om een PR te lopen ik moet er nu voor gaan, nog een uurtje afzien. Maar de benen lopen steeds voller, en de rondetijden zijn veelal ruim boven de 1.50, 1.55 zelfs soms. Ik merk ook waar ik in het begin nog juist aanzette om voor de bocht iemand in te halen, ik er nu soms toch achter blijf plakken en na de bocht inhaal. Dan breken de laatste 10 rondes aan, ik weet dat ik het kan halen maar probeer het tempo erin te houden.

Wat in Winschoten niet helemaal lukte, lukt nu wel. Ik loop mijzelf volledig leeg. Zeker de laatste rondjes verdienen geen schoonheidsprijs en de benen zijn goed verzuurd. Met nog een ronde van zelfs boven de twee minuten haal ik in 3:12.19 de finish. Een derde plek en persoonlijk record.

Binnen in de kantine zit ik nog een tijdje met Sybren H, trek warme kleren aan. Kijk buiten nog een tijdje naar de nog actieve lopers en fiets dan door het donker van het stadspark naar huis, het is toch weer gelukt.

10km1 – 43:59
10km2 – 44:46
10km3 – 45:57
10km4 – 48:17