Vrijdag 23 september 2022 staat voor de 4e keer de Martini Marathon op de atletiekbaan van Groningen op het programma. Ik kwam er recentelijk achter dat ik de enige ben die alle voorgaande edities heeft deelgenomen, en die titel wil ik wel behouden.
Paar dagen voor de loop krijg ik echter een stevige kuch, keelpijn en vermoeid. Gelukkig zit ik in een rustige en flexibele periode qua werk dus doe elke dag een middagdutje en slik een stevige dosis vitamines.
Zo sta ik niet helemaal optimaal maar toch redelijk fit om 17.30 aan de start. Ik sta hier ook niet voor niets, want ik ben hier om een PR te lopen. Het oude is alweer ruim drie jaar oud, gelopen in Sneek net boven de 3:15. Nu is het doel onder de 3:15, 4:37 per km oftewel 1:50 per rondje.
Volgens de startlijst zijn er 36 individuele lopers en 10 estafette teams. Geloof niet dat iedereen er is, maar het is gezellig druk. Dan klinkt het startschot, en ik maak dat ik wegkom. Voor mij lopen enkele anderen, maar dat blijken allemaal estafettelopers te zijn. De stadionspeaker benadrukt vooral in de eerste rondjes menigmaal dat ik de koploper ben.
Heb ik weer. Had ik mij voorgenomen om, mochten de benen veel te vroeg vol lopen, dat ik dan altijd nog een korte pauze kon inlassen en daarna rustig de marathon uitlopen. Nu is die nooduitgang dicht, ik loop immers voorop, dan stopt men niet.
Ik zit wel gelijk in een flow en loop geconcerteerd. Goed lettend op de tussentijden op het digitale rondebord. Zo volgen de rondjes elkaar op. Rond rondje 50 krijgt de maag het moeilijk, ik begin te denken hoeveel tijd ik kwijt ben om de wc in het clubhuis te bezoeken. Maar ben vandaag niet gekomen om lekker te lopen, maar om door te lopen, dus ga maar door. Na een uurtje is mijn maag ook weer wat rustiger.
Ook voel ik mijn rechter heup zeuren, waarschijnlijk van alle monotone rondjes linksom. Maar ik lig nog steeds aan kop volgens de stadionspeaker, op hoeveel achterstand de nummer twee en drie lopen hoor ik minder over maar het is wel een paar minuten. Niet dat het veel uitmaakt, ik wil onder die 3:15, de rest is bijzaak.
Voor de mooie route moet je niet 105x hetzelfde rondje lopen, maar het is wel leuk dat je elkaar de hele tijd blijft zien en ook voor het publiek is het vermakelijk. Ook nadenken over wanneer verzorging of route vinden zijn geen randzaken waarmee ik bezig hoef te zijn.
Op het rondebord staat relevante informatie, en ik let vooral op hoeveel rondes nog en tijd van het rondje. Gaat het tot de 21km nog wel meestal onder de 1.50, de tweede helft zit er regelmatig een 1.52 of zelfs een 1.54 tussen. Ook staat op het bord de verwachte eindtijd, deze loopt langzaam op van 3.08 in het begin naar 3:12. Ik ben dus in de veronderstelling dat ik goed op schema loop, maar met nog 10 rondes (4km, minder dan 20 minuten) te gaan ga ik zelf eens rekenen. Die eindtijd klopt ‘lang’ niet, ik zit veel krapper onder die 3:15 grens. Ik moet doorlopen. Ik zet nog een keer aan, maar makkelijk gaat het uiteraard niet meer. Toch weet ik, dat als ik de laatste kilometers niet instort, het moet lukken. En het lukt, in 3:14.28 kom ik over de finish.
Ik zit er redelijk doorheen, maar na wat warme kleding en een cola voel ik mij alweer een stuk beter. Ik mag de hoogste trede van het ereschavot betreden om de martini bokaal in ontvangst te nemen. Peter Ligthart en Anton Slagers zijn tweede en derde.
Wouter van Dokkum is helemaal uit de randstad naar het hoge noorden afgereisd finisht als vierde. We chillen op de bank in het clubhuis, het is er voor de rest bijzonder rustig maar we zitten er prima. Na twee drankjes lopen we weer naar buiten, het is er al een stuk rustiger geworden. Alleen Eddy Hedemann mag nog 5 rondjes lopen. Ook is er nog iemand heel snel sprintjes aan het trekken. Het blijkt Oleg Maximov te zijn, die ik ken van de parkruns. Hij loopt vaker laat op de avond, en zag lichten branden bij de atletiekbaan. Terwijl Eddy zijn laatste rondjes loopt, klets ik gezellig met Oleg. Nadat Eddy gefinisht is, gaan ook de stadionlichten uit, en is het compleet donker. Via een ook onverlicht stuk stadspark fiets ik naar de stad waar het dan weer een bruisend gebeuren is. Rond half 12 ben ik thuis. Mede door de adrenaline duurt het tot half 3 voordat ik in slaap val, maar dat is geen probleem, ik heb mijn nieuwe PR.
One response
De prijzenpakker uit de bloemenwijk van Grun spaart het orakel uit de randstad.
Door knieblessure 3 weken niet getraind maar op een snelle baan gewoon op 3.30 vertrokken. Hoogmoed komt immers voor den val!! Met 3 snellere lopers loop ik in die zin alleen dat ik af en toe door hun gedubbeld wordt en de rest dubbel ik zelf.
Bij “zaagmans” zit ik op precies 1.45 uur maar de 4.50min km tijden zijn dan al 5.05. En worden 5.10, 5.15 en 5.20. Van Dokkum 4e schalt er uit de luidsprekers.
Koploper vdMolen nog 20 rondjes, ik reken zelf hoevaak hij me heeft ingehaald. Ik schat een keer of 8 tot 10. Zeker weten doe ik het niet, ik hallucineer en ik heb dorst, drink wat en wandel, het begin van een lange einddrama …
De 3 mannen voor me gaan ook iets langzamer maar halen mij vaker in, en de koploopster bij de dames haalt mij weer terug in. Maar dan halen ook mannen die op schema 4 uur lopen mij in, steeds vaker…
Bennie de Vries, de legend, haalt mij ook in en zegt profetisch “hier valt niets meer te halen Wouter, alleen uitlopen…” Maar de rondjes en km gaan zo langzaam dat ik er wanhopig van wordt. Iedereen haalt me in.
Wouter van Dokkum op de 4e plaats schalt er opnieuw uit de luidsprekers. ik kan het me bijna niet voorstellen. De dame heeft mij inmiddels letterlijk ingehaald maar telt niet in de heren rangschikking. Eindelijk de bel voor de laatste ronde die ik zelf figuurlijk nog aanslinger tot vermaak van het volle stadion. Ik zie iets van 3.57 nog wat op het ronde bord. Aanzetten lukt niet meer, interesseert me niet meer en gaat ook nergens meer over.
Maar als ik de bocht uit ben gaat nogmaals de bel voor de laatste ronde en als ik de laatste bocht inga gaat ook voor st Annen 2021 winnaar Nico de bel. Ontspannen en naar de 4e plaats lopen giert er door mijn troubele geest. Maar behalve last van mijn knie, kuit en maag begin ik nu ook kramp te krijgen. Voor uitstappen is het nu te laat, deze oer Drenth pakt gewoon de meest ondankbare plaats uit het profpeleton, ver achter de ongenaakbare Lut van der M en de nrs 2 en 3, maar een handvol seconden voor de nrs 5 en 6.
Afvinken en met de winnaar aan het gerstenat en als straf nog 2 uur in de heilige koe naar huis rijden. De beloning komt een dag later: ik zou eigenlijk met de trein gaan, maar dat leek mee een groot risico. Vanaf 23.00 uur lag al het treinverkeer bij Amersfoort plat en geen busverkeer. Ondanks “au” aan de knie een glimlach.