“Een week lang vakantie, en ik mag elke dag mijn hobby uit oefenen” die quote las ik ergens over het avontuur dat ik aanga. Hopelijk ga ik het ook zo ervaren, want eind vorig jaar besloot ik in een vlaag van optimisme mij aan te melden  voor de Holland Ultra Tour 2.0, later omgedoopt tot De Pelgrimsloop. Zeven dagen hardlopen met  gemiddeld 65km per dag.

En zo zit ik op zaterdag 1 mei samen met Sjirk in de trein van Groningen naar Maastricht. Het gaat dus echt gebeuren, in zeven dagen het ‘Pelgrimspad’ lopen, een 466km langeafstandwandelpad van Maastricht naar Amsterdam. We kunnen vanaf drie uur inchecken in het hostel in Maastricht, maar wij koersen op een aankomsttijd van half vijf. Als we vanuit station Maastricht richting het hostel lopen, komen organisatoren Wilma en Erwin ons al tegemoet. Handig want we kunnen wel een handje gebruiken met de hoeveelheid aan bagage die we bij ons hebben (tent, matje, slaapzak en legio loopspullen natuurlijk). In het hostel aangekomen blijkt iedereen (de andere zes deelnemers) er al te zijn. We kletsen wat, ik doe nog even wat boodschappen, we eten gezamenlijk een pasta maaltijd, snel nog even wat sightseeing Maastricht er door jassen en naar bed, klaar voor het avontuur dat komen gaat.

Dag 1 Zondag 2 mei Maastricht – Puth                   61km – 7:19
’s ochtends om 7 uur lopen we met zijn allen naar het Vrijthof, het centrale plein van Maastricht. Het is frisjes, maar de lucht is strak blauw en het zonnetje schijnt lekker. Hier gaat het nu echt begonnen, nog even met zijn allen en individueel op de foto en dan mogen we los. 10 lopers vandaag, 8 die des voornemens zijn om alle dagen te lopen en 2 gastdaglopers.  We verlaten de stad al snel en komen in het ‘echte’ zuid Limburg, een gebied waar ik nog nooit geweest ben. Het is er schitterend met mooie paadjes, leuke dorpen, en natuurlijk de heuvels. De groep werkt grotendeels als een harmonica, af en toe sluit er iemand aan of verdwijnt er weer iemand maar zo over de hele dag gezien lopen we met zijn zessen en het is gezellig. Op de camping in Puth aangekomen, is het spullen verzamelen, tent opzetten en inrichten, voorbereiden voor de volgende dag en natuurlijk nakletsen over de dag en Wilma bakt pannenkoeken voor ons.

Dag 2 – Maandag 3 mei Puth –  Weert                   68km – 7:45
Een ijskoude nacht levert de volgende ochtend een mooi plaatje op, bevroren tenten, bevroren gras en ook enkele bevroren mensen. Maar de lucht is weer blauw en een zonnetje warmt de boel snel lichtelijk op. De eerste kilometers bevatten nog enkele stevige heuvels maar na Sittard wordt het landschap langzaam vlakker. Helaas voor mij voel ik vanaf het begin mijn linker achillespees iets, hoe kan dat nou weer, heb in het verleden wel vaker wat achillespees klachten gehad maar had het nu niet verwacht. Zijn het de hoogtemeters die ik als noordeling niet gewend ben?  Ik slik twee paracetamol en loop weer verder, het gaat weer wat beter en met wat Slayer op de koptelefoon maak ik zelfs nog behoorlijk vaart en sluit ik weer bij Arjan en Sjirk, die dan al twee dagen samen voorop lopen, en dit trouwens alle zeven dagen samen zullen blijven doen.  We lopen nog een stuk door België, en door het witte dorp Thorn. Op de camping bestellen we voor 11 mensen Chinees, dit levert een behoorlijk doos vol bami, nasi en saus op. De porties zijn ouderwets groot, maar zelfs nu krijg ik niet mijn hele bak mihoen leeg.  In de nacht stormt het behoorlijk, maar na twee iets mindere nachten slaap ik nu de hele nacht door.

• 

• 

• 

Dag 3 – Dinsdag 4 mei Weert – Knegsel                                70km – 8:35
Elke dag is er ongeveer halverwege een verzorgingspost, om hier de wachttijd voor Erwin niet te lang te maken, wordt er gestart in twee groepen. De eerste groep met lopers  (Katie, Moussa, Maarten, Jan en Jos)  vertrekt om 7 uur, en de tweede om 8 uur (Sjirk, Arjan, Lút). Ik heb dus het geluk dat ik pas om zes uur hoef op te staan, om te ontbijten, tent in te pakken en mijzelf in orde te maken om te kunnen starten. Voor deze dag is harde wind en regen in de ochtend, in de middag overgaand in buien voorspelt. De wind waait stevig, maar de regen zijn gelukkig ‘slechts’ korte felle buien.  We verlaten Limburg en beginnen aan Brabant. Na een tijd komen we Maarten tegen, hij had het gister al zwaar door pijnlijke voeten en vandaag wil het echt niet meer. Hij gaat proberen wandelt weer bij de bewoonde wereld te komen en dan met het openbaar vervoer huiswaarts proberen te geraken.  We kletsen nog wat, maar dan scheiden onze wegen weer.

Ik start dus elke dag met Sjirk en Arjan, maar hun tempo ligt voor mij net te hoog om lekker bij te houden. Ik loop dus al vrij snel alleen, maar dat vind ik prima. Luister regelmatig wat muziek, en weet dat ik later in de dag de lopers die een uur eerder gestart zijn zal gaan zien. Na ongeveer 30km beland ik op een heideveld, het landschap is open en leeg, en de wind staat vol tegen. Op momenten dat je denkt, de wind kan echt niet harder waaien komt er toch nog een windvlaag die je bijna echt uit je schoenen blaast. Ik moet er niet aan denken dat dit nog de hele dag gaat duren, maar dat is gelukkig ook niet zo. Na een half uurtje komt er eindelijk weer een bocht en loop ik weer iets beschutter tussen de bomen. 
Vandaag reist ook mijn persoonlijke supportcrew (ouders, vrouw, kinderen) af naar het zuiden , ze hebben een huisje op de camping waar ik op dag 4 aankom maar door de nachtelijke kou en pijnlijke achillespees vraag ik of ze mij kunnen ophalen om bij hun de nacht door te brengen. Gelukkig zijn ze zo vriendelijk om aan dat verzoek gehoor te geven. Zo stap ik na de finish in de auto, we schaffen onderweg nog even ibuprofen, voltaren gel (ontstekingsremmende zalf) en een coldpack aan en laat ik mij verzorgen in een warm vakantiehuisje.

Dag 4 – Woensdag 5 mei  Knegsel –  Udenhout                  62km – 7:48
Vroeg opstaan, om mij weer terug naar de startplek te laten rijden. Viel gister de pijn aan de achillespees mee, vandaag valt het zwaar tegen. Ik had meer van het herstel verwacht, al na een half uur laat ik Sjirk en Arjan gaan. Dit gaat zo echt niet, zelfs wandelen is pijnlijk. Hoe moet ik deze dag doorkomen, laat staan de dagen die nog komen gaan. Ik loop helemaal alleen door een desolaat heide gebied. Ik weet het even echt niet meer, ik bel met het thuisfront maar zij weten het uiteraard ook niet. Ik besluit maar wat door te lopen en neem nog twee ibuprofen na de twee paracetamols die ik al gehad heb. Langzaam lukt het mij om de negatieve gedachtes wat om te buigen; gedachtes over de stomme achillespees die alles verpest, verandert in dat gelukkig de rest van het lichaam nog prima is. De ibuprofen begint ook te werken, en begin weer te dribbelen. Niet teveel denken over wat er nog gaat komen, of hoe dit gaat aflopen. Nu kan ik lopen, en voor nu is dat voldoende.  Op 40 kilometer neem ik nog een paracetamol en ibuprofen, dit blijkt de gouden combinatie te zijn om mij vooruit te krijgen. Enkele kilometers voor de finish loop ik in het bos nog helemaal fout, door de vermoeidheid neemt mijn oriëntatie vermogen blijkbaar ook wat af. Ik besluit een prikkeldraad afzetting over te gaan om hopelijk  weer bij een verharde weg te komen. Ik zie de verharde weg, maar moet nog een stukje afdalen door een stel bramenstruiken, nadenken is er niet echt meer bij maar met enkele stevige krassen op mijn benen kom ik er toch doorheen. De pijnstillers raken ook weer uitgewerkt, maar bereik de camping toch. Vrolijk ben ik allerminst, maar ik heb de dag overleefd.

Dag 5 – Donderdag 6 mei Udenhout – Giessenburg         66km – 8:12
Vandaag hebben we weer een gastloper onder de naam van Jan van Erven, dus starten we met zijn vieren. We beginnen met een prachtige ploetertocht door de Loonse en Drunense duinen, een soort grote zandbak. Na 7km komen we weer op verharde ondergrond en gaat het tempo omhoog, ik laat de anderen  even gaan, maar na 20 km sluit ik weer aan. De combinatie van ibuprofen en paracetamol zorgt dat de pijn weg is, en ik weer kan genieten van het lopen. We lopen door het vestegingsdorpje Heusden, en komen na 26km aan bij de eerste veerpont van de drie die er vandaag op het programma staan. Een paar kilometer verderop is de volgende veerpont alweer, en weer wat kilometers verderop staat de verzorgingspost dan alweer. Zo wordt de dag in mooie behapbare porties opgeknipt. Vanaf de verzorgingspost is het even rekenen, want gingen de vorige veerponten nog af en aan, deze gaat slechts 1x per halfuur, maar we vertrekken op tijd en lopen onder leiding van Sjrik een strak schema, en komen mooi op tijd bij de boot van Woudrichem naar Gorichem. Na de boot is het nog tien kilometer, niet via de mooiste weg, maar omdat ik weer lekker loop voel ik mij een stuk beter dan de dag ervoor.

Dag 6 – Vrijdag 7 mei Giessenburg – Bodegraven             78km 9:27
Het pelgrimspad is herkenbaar door middel van rood-witte markering, tevens heb ik de route als gpx in mijn horloge staan. Wilma en Erwin (a.k.a de organisatie) geven de route van/naar de camping dan weer met gele pijlen aan. Vandaag is het een lang stuk (15km) om weer op de route te komen, omdat ik niet wil ‘verdwalen’ haak ik de eerste 15km aan bij Sjirk en Arjan, maar zodra we weer op de route zijn, en ik mijn horloge weer als backup heb, laat ik ze gaan. Gister heb ik al de hele dag met ze gelopen, en ook al is het erg gezellig om met ze te lopen,  ze lopen mij gewoon net wat te hard. Was er de eerste dagen maar 1 verzorgingspost, sinds paar dagen hebben we de luxe van twee verzorgingsposten. Bij de post op ongeveer 20km haak ik weer aan bij Arjan en  Sjirk. Arjan is vandaag jarig, dus er is appeltaart. Feest! Het is nog 6 kilometer naar de laatste veerpont van de tocht, dus ik haak nog even aan om dezelfde overtocht te kunnen nemen. Na de pont schakel ik nog een tandje terug, vandaag is een lange dag dus  kan het beter wat rustiger aan doen. Ik loop door de Reeuwijkse Plassen, vast een mooie omgeving maar ik krijg er steeds minder van mee. Het lopen gaat lekker, maar het lopen begint uiteraard zijn tol te eisen in combinatie met de niet al te lange nachten. Dan opeens spreekt een loper mij aan “he doe jij mee met de HUT”, ik bevestig dat. Het blijkt Alex Olieman die een paar dagen daarvoor een FKT (Fastest Known Time) op het UltraPad van 157km liep. Hij is alweer aan het lopen, en vraagt of hij een stukje mee mag lopen. We praten gezellig een paar kilometer en dan scheiden onze wegen weer. Ongeveer 10km voor de finish voel ik ongemak aan een van mijn tenen. Ik heb pas twee blaren, maar hier ontwikkeld zich een derde. Net als de vorige twee keer, stop ik gelijk om een blarenpleister aan te brengen, beter gelijk even stoppen dan een dag later een pijnlijke blaar te hebben. Ongeveer een uur later kom ik op de camping aan, de koninginnerit zit er op. Ik zet mijn tent op, het beloofd weer een frisse nacht te worden met negatieve temperaturen. Maar mijn support crew heeft voor mij een extra warme slaapzak geregeld, ik slaap prima die nacht.

Dag 7 – Zaterdag 8 Mei Bodegraven – Amsterdam           51km 6:41
De dag die je wist dat ging komen. De laatste dag, we zijn er bijna. Maarten die op dag drie naar huis is gegaan, is er ook weer. Amy die dag 1 had meegelopen loopt ook de laatste dag weer mee. Het idee is dat we allemaal 5km voor de finish verzamelen om dan gezamenlijk het laatste stuk te lopen. Ik heb weinig zin om de laatste dag te haasten, of dat alle lopers op mij moeten wachten, dus maak kenbaar dat ik graag een half uurtje eerder start dan de snelle lopers Arjan en Sjirk. Amy voelt ook wel wat voor dit voorstel, en vraagt of ze bij mij mag aanhaken. Ze liep de eerste dag ook mee, en toen viel mij haar goed gevoel voor slechte humor al op en voorliefde voor middelmatige muziek, dus ik vind het een goed idee. We kletsen veel en bij de verzorgingspost op 30km is de hele groep alweer bij elkaar. Deze dag is Jos jarig, en wederom is er appeltaart en gezang. Mijn goede vriend en mede hardloper Edwin heeft aangegeven de laatste etappe ook graag nog een stuk mee te doen, maar dan vandaag wel op de fiets. We treffen hem een stuk voor het Amsterdamse Bos. Hier wijken we weer even van de pelgrimsroute af, en moeten de kortste weg naar de bosbaan, het rendezvous point. Edwin is erg bekend in deze buurt, en loodst Katie, Maarten, Amy en mij feilloos door de bossen. Bij de bosbaan is het nog even wachten, en dan kunnen we gezamenlijk beginnen aan de laatste kilometers. Iedereen is blij en uitgelaten, en ondanks dat dit de eerste dag is dat de regen stevig door miezert zit de sfeer er goed in. Dan komen we aan in het vondelpark, de finish is bij de stayokay, maar honderd meter er voor staan droog onder een viaduct al onze fans, voor mij zijn dat Berry, Elsemiek , Yori en Melle. Ik word feestelijk onthaald. We tikken nog even de stayokay aan, en verzamelen dan weer onder het viaduct. Mijn kinderen hebben medailles gemaakt, en ook van de organisatie krijgt elke deelnemer een prachtige medaille, verder is er champagne en bloemen. De sfeer is feestelijk, ik heb ook een grijns van oor tot oor. Op dag vier had ik er even weinig vertrouwen in maar ik heb deze uitdaging toch maar even mooi succesvol afgerond. Iedereen verzamelt zijn bagage en dan scheiden onze wegen weer. Het was een mooi week.