In januari 2023 verschijnt er een berichtje op Gerik zijn website, aan het einde van het jaar organiseert hij een 240km. Uiteraard appen Nico en ik gelijk druk met elkaar, wat is dit nou weer voor een plan. We moeten beide behoorlijk aan het idee wennen maar sluiten ook af met “zul je toch zien dat we toch beide aan de start staan.”

Zo staan we inderdaad woensdag 27 december aan de start voor deze monstertocht. Er zijn vier deelnemers voor deze afstand, naast Nico en ik, Peter de Krijger en Eddy Hedemann. Ik heb lang getwijfeld voordat ik mij ingeschreven heb. Minstens de helft van de tijd zal het donker zijn, vermoedelijk zal ik veel alleen lopen en ook de route is grotendeels bekend terrein. Maar ja, het is Gerik die het organiseert dus dan weet je dat je kwaliteit krijgt, en 240km zou een afstandsrecord zijn (maar 240 t.o.v 207km ook niet extreem spectaculair).

Zo schrijf ik mij begin december in, onder het mom van als ik het niet start zal ik chagrijnig zijn dat ik het niet geprobeerd heb, dan kan ik net zo goed wel starten en mogelijk onderweg denken ‘wat was dit een slecht idee’.
 
En nu de start is ben ik ook gemotiveerd om het tot een goed einde te brengen, het beest in de ogen te kijken en mijn huid duur te verkopen. Ik heb zeker de laatste twee maanden meer dan ooit getraind, dus ik voel mij er klaar voor.

Zo starten we om 09.00 ’s ochtends voor ronde 1, de eerste kilometers loop ik met Johan W, die alleen ronde 1 loopt. Daarna loop ik stukje alleen maar zie in de lange rechte stukken Peter soms nog lopen. Na 20km is er een onverwachte verzorgingspost van Jacolien, superfijn! Nico sluit ondertussen aan en we lopen samen verder.  Na een uurtje beginnen onze snelheden langzaam te verschillen en loop ik een stukje voor. Na weer een tijdje sluit ik bij Peter aan, die een aanpak van 50 minuten hardlopen en 10 minuten wandelen heeft. Zijn wandelen zit er bijna op, dus we lopen gezamenlijk verder tot de 43km, de verzorgingspost bij Henri Thunnissen. Ik neem een iets kortere stop, dus loop weer alleen. Het miezert ondertussen al een tijdje, maar qua regen zal het gaan meevallen zeker t.o.v. de verwachting van een paar dagen eerder (storm Gerrit ging net niet helemaal over Nederland). De wegen zijn lang gestrekt en de omgeving wijds. Zo rond half 5 kan de hoofdlamp op, ik maak nog even gebruik van de luxe van een dixi die niet op slot staat en ook nog wc-papier heeft. In Ten Boer is het een drukte van belang, er blijkt een optocht van ongeveer 100 verlichte tractors te zijn die ik even later tegemoet loop. Dan ben ik iets van 18.00 weer terug in Sint Annen, neem een kop soep en pak mijn spullen voor de tweede ronde.

Ronde 2, die ik ongeveer een jaar geleden ook al liep, toen ook in de nacht dus zal wederom weinig van de omgeving meekrijgen. Zoals verwacht begint de wind steeds meer aan te trekken. Gelukkig heb ik de eerste 30km de wind redelijk in de rug, maar zeker bij de Eemshaven merk ik dat het stevig waait. Over de dijk naar Delfzijl, stukje van het parcours waar ik een ruime week geleden nog meedeed met de dijkloop. Via Delfzijl naar Steendam, schildmeer naar Woltersum. De wind staat nu vol tegen, maar heb het gevoel dat ik nog iets beschutting heb door de omgeving. Zo ben ik om 04.45 weer terug in Sint Annen, waar Gerik en Eddy mij opwachten. Eddy is na ruim 90 km gestopt, en ook Nico heeft na ronde 1 de pijp aan Maarten gegeven. Ik neem nog wat meer soep en pasta om aan de derde ronde te beginnen. Ik had mij voorgenomen om niet in de valkuil te stappen om na 160km in de warmte van de verzorgingspost te denken “ach het is ook wel goed zo”

Dus om half 6 begin ik weer, maar het valt mij zwaar. Het is ondertussen windkracht 6, en die heeft vrij spel in het open veld tussen Sint Annen en Groningen. De stukken die ik vol tegen heb, begin ik te wandelen. Het is nog steeds donker, en ik raak er wel een beetje klaar mee. De kilometers volgen gestaag maar zo’n 3.5 uur later ben ik toch 25 kilometer opgeschoten en bij verzorgingspost Yesse. Ik zit even voor een blikje cola met een mars. Als ik weer opsta merk ik dat de benen nu echt wel verzuurd beginnen te raken. Maar ik weet toch weer iets van een dribbel op te pakken, en ben nu ook in een iets meer bebouwde omgeving, dus minder wind.  Ook heb ik iets om naar uit te kijken, want over tien kilometer staat huisgenoot E. klaar om mij te ondersteunen. Bij de Hoornseplas staat ze inderdaad, ze heeft warme bouillon en nog wat sportdrank. Ze fiets met mij mee, ook komen er steeds meer stukken wind in de rug, het is niet meer donker, het leven is weer wat aangenaam.

Bij natuurgebied de Onlanden gaat E. terug naar de stad, hier volgt nog een stukje vol wind tegen, maar ook dat wandel ik stevig door. Dan nog verder in de Onlanden is er ineens geen pad meer maar louter water. Ik kijk of ik stukje rechts door het riet kan, maar dat is geen optie. Kijk op maps of er een alternatieve route is, maar niets in de buurt. Ik zal er doorheen moeten, ik heb waterdichte sokken aan, maar die zijn hier niet op gebouwd. Ik banjer door het enkel tot scheenhoge water, en krijg steeds koudere voeten maar na ongeveer 10 minuten pootjebaden kom ik ook door dit stuk. Mijn schoenen blijven redelijk klotsen, en na een kilometer ga ik even zitten. Het blijkt dat mijn ‘waterdichte’ sokken het water vasthouden. Ik doe ze uit en kan ze als een aquarium leeggieten. Gelukkig heb ik droge sokken in mijn rugzak, en ondanks dat de schoenen nog nat zijn is het een verademing. Ik bevind mij in een positieve mindset, dit heb ik ook maar weer mooi opgelost. Even later staat geheel onverwacht Nico met wat drinken en support, we kletsen even wat en ik ga weer verder. Nog ruime 8 km tot de verzorgingspost bij Theo. Langzaam merk ik wel dat mijn teruggevonden mojo weer aan het verdwijnen is.

Toch kom ik ook nu weer bij de verzorgingspost, neem een blikje cola besluit niet meer te gaan zitten want ben bang dat ik dan helemaal niet meer overeind kan komen. Ik probeer een hele kilometer te dribbelen maar die lijkt eeuwig te duren. Ik app E. want ik weet even niet meer hoe het verder moet, ze gaat naar mij toe fietsen. Ondertussen voel ik mij leeg en op, ik neem nog wat extra sportdrank en gelletje, maar dit biedt weinig soelaas (achteraf denk ik wel dat dit misschien de situatie zelfs verergerde). Ik ga steeds meer wandelen, als ik even probeer weer te dribbelen lukt mij dat steeds minder goed. Mijn heup is stijf en pijnlijk, en een pijnstiller laat de pijn niet stillen. Dan zie ik E, ze voert mij warme bouillon en magnesium. Ze fietst nog een stukje met mij mee, ik probeer nog te dribbelen, maar dit lukt mij niet meer. Ook merk ik dat ik te weinig kleren aan heb, om nog 4-5 uur te wandelen (naast het gebrek aan energie). Dan op de brug bij Dorkwerk ga ik zitten en spreek hardop uit dat ik ga stoppen. Sint Annen is een mooie stad, maar net iets te ver weg. Ik heb er al 220 km op zitten, maar de laatste 20 km kan ik niet meer opbrengen.

We zijn in de relatieve ‘middel of nowhere’ en het waait en is koud. Ik zit nog steeds op het bankje te rillen met E haar jas aan, en die is zonder jas aan het kijken of iemand ons kan ophalen. Ondertussen stopt er een auto, een oudere maar vitale man stapt uit en komt polshoogte nemen. “Ik zie jullie zo hier, en dacht dit kan niet goed zijn”.  Hij biedt ons aan om ergens heen te brengen, maar E heeft ondertussen iemand gevonden die er over een kwartiertje is. Zolang mogen we in de auto van de meneer wachten. Hij vertelt dat hij altijd voor zijn werk in een busje gereden heeft, maar sinds hij met pensioen is een eigen auto heeft met stoelverwarming. Hij is blij dat deze nog eens van pas komt, want hij het deze vol voor mij aan.

Iris brengt mij naar Sint Annen om mijn spullen op te halen, ik blijk de laatste loper te zijn want Peter heeft ook opgegeven. This year the Sint Annen 240 wins. Jammer.

Evaluatie:
Nu twee dagen later probeer ik voor mijzelf uit te vogelen, wat de mogelijke oorzaken zijn van mijn eerste DNF sinds 2017. 1 concreet punt dat ik volgende keer anders ga doen:

• Ik wist dat ik de laatste ronde mogelijk veel ging wandelen, door gebrek aan ervaring hiermee had ik niet ingeschat hoeveel kouder ik het dan krijg. Had naast mijn hardloopkleding nog een extra shirt en regenjas bij me, maar dit was lang niet genoeg. Volgende keer een thermo shirt o.i.d mee.

[mentaal]
Uiteraard is op zo’n lange afstand, iets als ‘de vorm van de dag’ etc. en je weet het niet van tevoren, maar dat vind ik ook te vaag. Ook denk ik aan het mentale aspect, de lange twijfel om mee te doen, zorgde dat ervoor dat ik niet de laatste procenten extra kon geven? Twijfel wel aan deze stelling, want toen ik besloten had om mee te doen, had ik ook wel zeker het doel om te finishen.

[training]
De afgelopen jaren loop ik gemiddeld zo’n 200 kilometer per maand.
In oktober liep ik 368 km, november 475 en december 330 km (in +/- 3 weken, exclusief race dus).
Ik heb verschillende ‘dubbeldekkers’ gedaan van marathon afstand of langer en nog een training van 80 en 90 km. Had nog 1 of 2 back-back-back (3 dagen) mij veel opgeleverd? Nu 1x een training van 3 dagen van 60km gedaan. De dubbeldekkers gingen mij goed af, maar zeker de laatste dag van de driedaagse training, was zwaar. Net als bij de 24 uur van Sittard, ging nu de schwung er behoorlijk uit na ongeveer 160 kilometer. Is dat te trainen? Of is dit wat voornamelijk kan groeien door ervaring van 200+ km lopen (Sittard en Sint Annen zijn mijn enige ervaring hierin, verder 3x een 160km gedaan). Qua taperen wordt meestal 2-3 weken voorgeschreven, ik liep nu 10 dagen voor de wedstrijd nog een marathon (relatief rustig in 4 uur), maar denk zelf ergens dat dit geen invloed heeft gehad. Op strava staat mijn volledige overzicht.

[voeding]
Voor het eerst sinds vele jaren weer gelletjes gebruikt (endurance met en zonder cafeïne). Dit omdat voor alle 3 de rondes van 80 km er onderweg maar een beperkte verzorgingspost was. Verder in Sint Annen soep en pasta gehad. Onderweg ook wat drop gehad (de zoutste van de jumbo😊), gevulde koek, en wat marsjes en aa sportdrank HI-Energy. In laatste ronde ook nog 2x bouillon en magnesium (na ronde 1 ook zo’n ampul shot van 25ml). Vooral richting het einde had ik (vooral achteraf) het idee dat de sportdrank en gelletjes juist voor minder energie zorgden. Heb niet precies geteld hoeveel gram koolhydraten per uur maar vermoed niet dat het heel extreem is (> 70-90 gram per uur). Kan je tijdens het lopen te veel suikers nemen, waardoor je juist een soort extra after diner dip gevoel krijgt. Heb wel keer soortgelijks meegemaakt na halve liter druivensap, maar dat resulteerde in een tijdje in een slaperig gevoel had, dit had ik nu niet maar meer dat ik mij nog leger (qua energie) voelde na het nemen van extra suikers. Of mis ik bepaalde voedingsstoffen die ik tijdens de race kan nemen? Langzame koolhydraten misschien, maar die waren niet heel veel aanwezig en (net als vele anderen) hoe verder in de race hoe moeilijker ik vast voedsel weg krijg.

[overige]
Uiteraard weinig slaap, nachtje doorgehaald en nacht daarvoor ook maar 4 uur geslapen. Maar voelde mij niet slaperig, en drink normaal geen koffie, dus denk dat cafeïne in cola en gelletjes wel aanslaat, denk niet dat hierin veel te winnen valt.

[samenvattend]
Zelf denk ik dat vooral gebrek aan energie en kou de doorslaggevende factor is geweest. De heup was pijnlijk maar denk als ik meer energie had gehad, ik had kunnen doorbijten. Of is toch mentaal, want uiteindelijk is het een beslissing om te stoppen. Of zijn er nog andere blinde vlekken waar ik nog niet aan gedacht heb? Opmerkingen mogen hieronder of via app/mail/etc