We zijn voor een weekje vakantie in het geografische centrum van België, Waals-Brabant. Deze locatie is niet geheel toevallig gekozen, want dit weekend (30 april 2022) staat hier een 100km op het programma https://www.traildescisterciens.be . 1 grote ronde, met 2500 hoogtemeters. Geen grote klimmen, maar 66 kleine klimmetjes van vaak niet meer dan 500 meter lang en 40 meter hoogteverschil.
De druppelstart een voortvloeisel uit corona tijd is hier beleid geworden. 5 lopers om de 5 minuten, langzamere eerst en in totaal 2.5 uur later de snelsten. Het idee is een betere regulering van de verzorgingsposten en finish, en ook betere doorstroom in het begin aangezien het parcours gelijk met single tracks begint. Nadeel is wel het gedeeltelijke gemis van het sociale gebeuren vooraf, ook als je beetje bezig wilt houden met het klassement wordt dit bemoeilijkt. Voordeel is wel dat je gedurende de dag de eerder gestarte lopers inhaalt en minder alleen loopt. Ik ben er niet helemaal uit of ik een voorkeur heb.Voordeel is dat ik bij de “elite” lopers ben ingedeeld (gebaseerd op opgegeven 20 km weg tijd) en niet om 4 uur hoef te starten maar pas om 5.55.
Rond half zes kom ik aan, haal mijn startnummer en live tracker op. Geef mijn dropbag af en maak mij klaar voor de start. De meeste mensen hebben korte broek, dus doe ik dat ook maar. Verder korte mouwen met lange mouwen erover heen. De zon komt langzaam op, en 3 mensen in mijn startgroep doen een hoofdlamp op, hier wijk ik af van de meerderheid en laat mijn hoofdlamp achter. Startfoto en we mogen vertrekken van de monnik. Veel vrijwilligers zijn verkleed als monnik, ridder of jonkvrouw. Na 300 meter is de eerste klim en wordt er gelijk gewandeld, we zijn in het bos en volg toch maar even iemand die wel een hoofdlamp heeft maar vijf minuten later is het echt wel licht. Hoeveel de voertaal hier Frans is raak ik aan de praat met een Vlaamse Belg, tot ongeveer 10 km kletsen we wat over hardlopen in Nederland en België maar dan neemt hij een sanitaire stop en loop ik alleen. Voor de zekerheid heb ik de route in mijn horloge gezet, maar dit blijkt niet nodig. De route is perfect aangegeven met op kruispunten pijltjes welke kant je uit moet en bordjes welke afslag je niet in moet. Tussendoor zijn er regelmatig lintjes om je te verzekeren dat je nog op het juiste pad zit.
Op 20 km is de eerste verzorgingspost, ik neem even de tijd om te eten en mijn drinken voorraad bij te vullen. Ook doe ik mijn lange mouwen uit.Zo vertrek ik weer, mijn tempo ligt niet heel hoog maar voel me goed. Ondertussen word ik af en toe ingehaald door lopers die na mij gestart zijn.
Op 30 km kom ik ineens bij een open vlakte en kijk vanaf een verhoging neer op een groot terrein van een kasteel/klooster. De zon licht het prachtig uit, en in de verte hoor ik een doedelzak “when the saints go marching in” spelen. We blijken af te dalen en de route lijdt ons over het terrein, een schitterend stuk van het parcours. We passeren ook de doedelzak speler.Ik sluit aan bij een groepje van drie, ze lijken elkaar te kennen want ze zijn druk pratend. Uiteraard in het Frans, maar haak toch aan tot verzorgingspost van 40 km. Daar is mijn support crew van ouders, kinderen en vrouw. Fijn om ze even te zien, ik neem kort pauze en wordt weer op weg geholpen.Ik had gehoopt dat bij de verzorgingspost een wc zou zijn, maar dit blijkt niet het geval. De komende kilometers besteed ik aan om mij heen kijken of ik negens een dixie of iets dergelijks zie. Helaas zijn de wc goden mij niet gunstig gestemd, dus na vijf kilometer besluit ik op een rustig plekje in het bos dat ik toch maar in de squat positie moet. Nu ik toch even pauze heb besluit ik een halve liter druivensap te drinken die ik bij de verzorgingspost getapt heb. Ik vertrek weer en de maag voelt goed, maar ik ben nog geen kilometer onderweg of een ontzettende ‘after dinner dip’ hakt er in. Ik voel me zo slaperig en zou graag even willen liggen. Maar rond kilometer 50 ben ik er weer helemaal bij.
Ik voel me weer goed, en stap stevig door naar de grote verzorgingspost op 62 km waar ook mijn dropbag ligt. De verzorgingspost ligt bij een huis in het bos met allemaal houten beelden. Het is er een drukte van belang met lopers van de 100 en 65 km, mijn familie is er ook. Er is van alles te eten, pasta, tosti’s en de “gebruikelijke” chips, koek, fruit, snoep en meer. Helaas is eten na uren hardlopen niet mijn specialiteit maar vanuit mijn dropbag kan ik wel weer mijn favoriete sportdrank aanvullen.Ik vertrek gelijktijdig met nog een paar lopers, maar voel me goed en loop al snel weer alleen, door het startsysteem nooit lang, en haal regelmatig eerder gestarte lopers in.De organisatie heeft ook een draaiboek beschikbaar gesteld voor de volgers, met daarin o.a. een lijst van bezienswaardigheden.
Op 70 km ligt vlakbij een grote speeltuin, dus daar zie ik mijn support crew alweer. Even een korte hoi en hoe gaat het, ga ik weer verder.Ik voel me nog steeds sterk en haal een paar later gestarte lopers in die mij in de ochtend uren nog voorbij gingen. Richting de 80 km zitten de zwaarste kilometers. Stijle kuitenbijtende klimmetjes gevolgd door afdalingen die de bovenbenen laten branden. Gelukkig is hier ook de afgelopen weken weinig regen gevallen, dus grip houden gaat goed. Ook het stukje abseilen weet ik goed te volbrengen.
Op 12 kilometer voor de finish is de laatste verzorgingspost. Het eten gaat mij steeds moeilijker af, maar neem nog wat cola met banaan.Met zijn drieën vertrekken we weer voor de laatste etappe. De grootste heuvels zijn nu geweest en mijn kilometers zitten weer op de 6 a 7 minuten. Ik trek nog even stevig door, want ik ruik de stal.In de laatste kilometer zit nog een stevige klim op een smal bospad. Maar als ik boven ben blijk ik weer in het dorp te zijn, waar ik welkom wordt geheten en gefeliciteerd door enkele kinderen. Na twee keer links en zie ik de oranje loper van de finish. Na 12 uur en 57 seconden kan ik mijn finish biertje (75 cl) in ontvangst nemen. Het dorpsplein is een soort beer garten geworden, met houten tafels en springkussen. Sommige deelnemers maken hun biertje gelijk soldaat, ik geloof het wel, ik wil naar huis.Thuis zie ik op de website mijn tijd 11:59, leuk is dat wel maar eigenlijk maakt het niets uit. Het was een geweldige dag, schitterend en afwisselend parcours. Behulpzame, enthousiaste en goed georganiseerde vrijwilligers. Aanrader om deze loop eens te bezoeken.
No responses yet